کم شنوایی در افراد مسن-بخش سوم

عدم تعادل

-ملاحظات گوش و حلق و بینی

در بیشتر موارد التهاب گوش میانی و سیستم تنفسی فوقانی با یا بدون عوارض در کل میتواند 5 روز باشد و این یک زنگ خطر برای افراد مسن میباشد که میتواند این شرایط پیشرفت کند و به اوتیت مزمن تبدیل شود یا بدعملکردی شیپور استاش بوجود آورد یا مسائل دیگر.این پاتولوژی بیشتر در افراد بزرگسالی دیده میشود که پاتولوژی سیستم نازوفارنکس دارند و این پاتولوژی میتواند باعث اوتیت میانی در این افراد شود.

کهولت در گوش داخلی و راههای عصبی:

گوش داخلی یکی از مکانهایی از گوش است که بیشتر تحت تاثیر افزایش سن قرار دارد. این اجزا شامل: اجزا حسی,میکانیکی,عصبی,سیناپسی,شریانی و پشتیبان است. ارگان کرتی جایی است که در آن موج صوتی به ایمپالس عصبی تبدیل میشود و این بخش از قاعده تا راس حلزون گسترده شده است و شامل : سلولهای مویی داخلی و خارجی,غشای پایه,غشای رایسنر,تکتوریال ممبران و استریا واسکولاریس به همراه سایر اجزا میباشد.سیستم گوش داخلی تا بالا مراکز پردازش شنیداری بصورت تونوتوپیکال است و این خاصیت تونوتوپیکال از سیستم محیط تا مرکزی برای فرکانس دیده مشود.

این خاصیت تونوتوپیکال مثلا باعث میشود که بخش قاعده ای در حلزون برای فرکانس بالا کوک شده باشد که این هم بصورت تونوتوپیکال به سیستم پرداز مرکزی کوک شده اشت

دژنراسیون ارگان کورتی:

تحقیقاتی که بر روی عوامل خطرساز بر روی شنوایی انجام شده است نشان داده است که عواملی مثل نویز,سابقه خانوادگی و جنسیت تاثیر دارد ولی سن از همه مهمتر است. ارگان کورتی بسیار تحت تاثیر سن قرار دارد و افزایش سن میتواند در کار انتقال صوت یا به بعبارتی کار تبدیل صوت اشکال ایجاد کند.بعبارتی این تغییرات در افزایش سن هم در ارگان کورتی و هم در سلول مویی و مسیر عصبی دیده میشود.این سلولها(مویی) بسیار اختصاص عمل میکنند و دوباره ساخته نمیشوند لذا طول عمر انها به این بستگی دارد به اینکه چقدر میتوانند با شرایط مایع اطراف خود ,خود را تطبیق دهند.

دیده شده است که در افراد مسن کاهش سلولهای مویی بسیار زیاد است و این کاهش در ردیف خارجی سلولهای مویی خارجی بیشتر دیده میشود و انهم در بخش قاعده حلزون این اتفاق میافتد.

 دژنراسیون سلولهای مویی در بخش قاعده ای بیشتر از بخش راسی و میانی حلزون است. نمودار 2-4  نشان میدهد که نسبت کاهش سلولهای مویی داخلی و خارجی در افراد جوان و مسن چقدر است.بدیهی است که در افراد بالای 70 سال این کاهش در سلولهای مویی اللخصوص در سلولهای مویی خارجی بیشتر است و تعداد سلولهای مویی خارجی در افراد مسن کمتر از افراد جوان است و این در حالی است که سلولهای مویی خارجی میتوانند بصورت مستقل هم دژنراتیوه شوند.

دژنراسیون سلولهای گنگلیون مارپیچی:

حدود 30000 عصب در بخش آروان سیستم عصبی حلزون قرار دارد که اکسون این سلولها در زیر سلوها مویی و دندریت و جسم سلولی (سلولهای گنلیون مارپیچی) در بخش هسته حلزون یا مدیولوس قرار دارد.آکسونها بصورت ابتد ایی به سمت ساقه مغز میروند و سلولهای حسی را به بخش مرکزی عصب متصل میکنند.سلولهای عصبی درای آکسون و جسم سلولی گنگلیون مارپیچی هستند که این سلول گنگلیون مارپیچی دو نوع دارند: نوع1 و نوع 2 که سلولهای نوع یک بسیار بزرگ و دوقطبی هستند و بخش اعظمی از گنگلیون مارپیچی را تشکیل میدهد. این سلولهای عصبی نوع یک دارای میلین هستند و با سلولهای مویی داخلی سیناپس میدهند و 5 تا 10 درصد از باقیمانده از عصب هم نوع2 است که سلولهای کوچک و بدون میلین است که با سلول مویی خارجی سیناپس میدهد.آکسون سلولهای عصبی نوع یک و دو بصورت مارپیچی است و به سمت سیستم عصبی مرکزی گسترش یافته اند و ساختار تونوتوپیک دارند.بخش مرکزی سلولهای گنگلیون مارپیچی بخش راسی حلزون و بخش محیطی این سلولهای عصبی بخش قاعده ای حلزون را عصبدهی میکنند.عصب از بخش داخلی مجرای گوش داخلی بصورت همانسویی به هسته های حلزونی همان سمت میرود و اطلاعات محیطی را برای پردزاش به سیستم عصبی مرکزی میبرد و دارای دو بخش است: صعودی و نزولی.

به گفته برخی از دانشمندان مثل اوتته و کر رابطه بسیار واضحی بین افزایش سن و کاهش تعداد سلولهای گنگلیون مارپیچی وجود دارد که در شکل 3-4 نشان داده شده است.در افراد جوان تعداد این سلولها 30تا 40 هزار است که در در سن 80 تا 90 سالگی به 20 هزار عدد میرسد.با آنالیز بیشتر این نمودار میتوان گفت که در هر دهه زندگی فرد 2000 عدد  از سلولهای گنگلیون مارپیچی کاهش میابد.یافته های بافت شناسی نشان میدهد که این کاهش بیشتر در قاعده حلزون اتفاق میافتد.

رابطه تناسبی بین افزایش سن و کاهش تعداد سلولهای عصبی وجود دارد. مطالعات دیگر نشان میدهد که علاوه بر کاهش تعداد سلولهای عصبی دژنراسیون نیز میتواند رخ دهد که این دژنراسیون بصورت مستقل از    کاهش است. کاهش در تعداد فیبرهای عصبی و دژراسیون آنها بصورت مستقل از کاهش تعداد سلولهای مویی است و کاهش تعداد سلولهای مویی پیش زمینه برای کاهش تعداد فیبرهای عصبی نیست.

 در اینجا یک رابطه بین افزایش سن و کاهش تعداد سلولهای گنگلیون مارپیچی وجود دارد. زوکا گفته است که کاهش 20درصدی تاثیری بر روی شنوایی ندارد و اوتته و کر خاطرنشان کردند که این تاثیر زمانی براز است که کل تعداد به کتر از 20000 برسد.تصویر 4-4 نشاندهنده رابطه بین آستانه و کاهش تعداد سلولهای گنگلیون میباشد. با استفاده از اطلاعات شکل 4-4 و 3-4 میتوان گفت که فردی که 25000 سلول گنگلیون را دارد در حد ملایم قرار میگیرد از لحاظ شنوایی. نادول گفته است که این کاهش در 3تا 5 میلیمتر از قاعده حلزون تاثیری زیاد ندارد ولی اگر کاهش بیش از 50 درصد در 12 میلیمتر از قاعده حلزون باشد شنوایی فرکانسهای بالا بصورت چشمگیری تحت تاثیر قرار میگیرد. گفته شده است که در افراد پیر با کاهش تعداد سلولهای گنگلیون درک گفتار کاهش یافته است و البته موردی هم بوده است که درک گفتار خوبی داشته است.

انواع پیرگوشی شوکنچ:

 شوکنچ و گاسک استخوان تمپورال 21 فرد را  مورد بررسی قرار دادند که 4 نوع  پاتولوژی پیرگوشی را دارا بودند.ارزش یافته های انها اعتبار خاصی به مداخلات و تشخیص بالینی بخشید.در این کار : استخوان تمپورال بصورت استاندارد برداشته شد و حلزون نوسازی گردید.سلولهای مویی داخلی و خارجی شمرده شدند. استریا واسکولاریس در تعدادی کیس شکل نگاری شد. اطلاعاتی درمورد سلول مویی و نورونها و استریا واسکولاریس مورد بررسی قرار گرفت و در هیستوگرام قرار داده شد. کاهشهایی که در این موارد رخ میدهد بصورت تابعی از اندازه مسافت در قاعده نشان داده شد و ادیوگرام فرد بصورت موازی با این موارد بررسی شد. شوکنچ و گاسک جدول زیر را برای انواع پیرگوشی ایجاد کردند.